|
واکنش عضو تیم ملی دوچرخه‌سواری ایران به «دیمی» بودن مدالش در آسیا
دارنده مدال برنز رقابت های دوچرخه سواری قهرمانی آسیا با انتقاد از برخی که می‌گویند که مدال‌ها شانسی بدست آمده گفت: آیا آنها می‌دانند ما الان در چه شرایطی قرار داریم؟
به گزارش روابط عمومی فدراسیون دوچرخه سواری به نقل از خبرنگار مهر، امیرحسین جمشیدیان عضو تیم ملی دوچرخه سواری کشورمان، در رقابت‌های قهرمانی جاده آسیا صاحب نشان برنز شد. جمشیدیان هرساله ایران را در میادین مختلف صاحب مدال کرده طوری که در سال‌های اول حضورش در مسابقات جوانان قهرمانی آسیا با کسب ۵ مدال در بخش پیست به عنوان ستاره بازی‌ها معرفی شد.
عضو تیم ملی دوچرخه سواری کشورمان با کسب عنوان پنجم در مسابقات قهرمانی جوانان جهان در ایتالیا (۲۰۱۷) بهترین نتیجه تاریخ این رشته را ثبت کرد و با موفقیت‌های بیشتر در رده دوم رده سنی خود در رنکینگ اتحادیه جهانی دوچرخه سواری قرار گرفت.
جمشیدیان در دور قبل مسابقات قهرمانی جاده آسیا پنجم شده بود و هر چند از کسب مدال برنزش در این دوره از رقابت‌های آسیایی تاشکند رضایت دارد اما از شرایط موجود این رشته و نامهربانی برخی اهالی دوچرخه سواری و به خصوص مسئولین ورزش استان اصفهان گلایه مند است. رکابزن رده سنی امید ایران امیدوار است با حمایت بیشتر وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بتواند امتیازات بیشتری برای کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ به دست بیاورد.
* خبرگزاری مهر: رقابت‌های قهرمانی آسیا چطور بود؟
- امیرحسین جمشیدیان: مسابقات در سطح خوبی برگزار شد و به خاطر اینکه در سال توزیع و کسب امتیاز برای المپیک هستیم سطح رقابت‌ها بسیار بالا بود. رقیبان من هم بسیار خوب بودند و با قدرت به میدان آمده بودند.
* تدارکات قبل از بازی‌ها برای حضور در مسابقات راضی کننده بود؟
- ما کم و کاستی‌هایی در ورزش داریم اما در مقایسه با آن کاستی‌ها و کسب نتیجه کم لطفی‌هایی به ما می‌شود. با آن امکاناتی که در اختیارمان بود بهترین نتیجه را کسب کردیم. به نظرم نتیجه‌ای که به دست آمد غیرت خود بچه‌ها بود. تیم ما با تعداد کمی راهی مسابقات شد به طوری که مربی تیم ملی در این رقابت‌ها خودش طوقه بچه‌ها را تعویض می‌کرد و کار ماساژور را انجام می‌داد که واقعاً باید از وی تشکر کرد که بدون هیچ چشم داشت و پاداشی برای تیم زحمت می‌کشید. البته باید از مربی شخصی خودم حسین ناطقی هم تشکر کنم که خارج از اردوهای تیم ملی برای من زحمت زیادی می‌کشد.
* شما همراه با گنج خانلو در بخش استقامت جاده هم رکاب زدید اما نتوانستید مدال بگیرید؟
- مدال برنز من در بخش تایم تریل بدست آمد و مدال طلای محمد گنج خانلو در بخش استقامت جاده. محمد در حالی صاحب مدال با ارزش طلا شد که تمامی تیم‌ها با ترکیب کامل چهار نفره مسابقه دادند و ما با ترکیب دو نفره و حداقلی مان پا زدیم. در مقایسه با تیم‌های کامل تیم ما عملکرد خوبی داشت و بر آنها غلبه کرد.
* با کسب این مدال توانستید امتیاز هم بگیرید تا شانس ایران برای حضور در المپیک بیشتر شود؟
- بله امتیاز خوبی هم گرفتیم. من معتقدم اگر از دوچرخه سواری حمایت شود به راحتی سهمیه المپیک می‌گیریم. حتی اگر حمایت شویم و بودجه‌ها تأمین شود می‌توانیم در بخش پیست هم امتیاز بگیریم اما این بودجه تأمین نشده است. ما برای کسب سهمیه المپیک پیست باید در تمام مسابقات مهم که منجر به کسب امتیاز می‌شود شرکت کنیم تا بتوانیم برای اولین بار سهمیه المپیک بخش پیست را بدست آوریم. کسب این سهمیه اتفاق مثبتی است اما متأسفانه مسئولین کشور درکی از این اتفاق بزرگ ندارند!
* ظاهراً در برنامه‌ای منتقدین اظهار کرده‌اند که مدال‌های به دست آمده در دوچرخه سواری قهرمانی آسیا دیمی و شانسی است؛ آیا به نظر شما ما با خوش شانسی مدال گرفته‌ایم؟
- متأسفانه برخی اظهار کرده‌اند مدال ما دیمی و شانسی بوده! ما زیر تیغ آفتاب و سرمای زمستان با حداقل امکانات رکاب زده و تمرین کرده‌ایم. از آن کسانی که معترض هستند یک سوال دارم، «آیا آنها می‌دانند ما الان در چه شرایطی قرار داریم؟» شاید برخی انتقادات آنها درست باشد اما دیمی و الکی و شانسی بودن مدال‌ها اشتباه است. ما با تمام کاستی‌ها این مدال‌ها را گرفتیم. به نظرم غیرت به خرج دادیم. همین مدال برنز من بعد از چند سال بدست آمد. مدال طلای گنج خانلو آن هم سال قبل از المپیک بسیار با ارزش است و نمی دانم آنها چطور می‌گویند مدال ما دیمی بوده است!
* آیا در بخش تجهیزات هم مشکل داریم؟
- بله. آنهایی که انتقاد می‌کنند و می‌گویند ما دوچرخه نداریم حتماً می‌دانند که دوچرخه قیمت اش بالا رفته است. در حال حاضر خرید یک دوچرخه به روز دنیا بیشتر از ۲۰۰ میلیون تومان برای ما تمام می‌شود در این صورت چطور بودجه ما با بقیه فدراسیون‌ها باید یکی باشد. ما واقعاً مشکل کمبود تجهیزات و وسایل را داریم. هر کسی که هم که به مسابقات می‌آید با دوچرخه خودش آمده است. یعنی دوچرخه‌ای فدراسیون نداشت که به ما بدهد!
* بیشتر رکابزنان در حال حاضر تیمی در داخل کشور ندارند شما هم همین مشکل را دارید؟
- در حال حاضر در بخش باشگاهی داخل کشور مشکل داریم. البته من امسال به عضویت تیم سپاهان در آمده‌ام. این تیم برای ما خیلی هزینه می‌کند و قراردادها را به موقع پرداخت می‌کند اما در شرایطی فعلی به هیچ مسابقه‌ای نمی‌رویم و این مسئله برای مشکل ساز شده است.
* شنیده‌ایم فدراسیون در تلاش است تا شما را به یک تیم باشگاهی خارجی معرفی کند؛ تحقق این اتفاق چقدر می‌تواند به شما در رسیدن به اهدافتان کمک کند؟
- اولین اولویت فدراسیون در حال حاضر یافتن یک تیم خارجی است تا بتواند ما را به عنوان لژیونر به عضویت این تیم‌ها در بیاورد. اگر بتوانند این کار را انجام دهند تا آخر عمرم مدیون فدراسیون هستم چرا که رکاب زدن در یک تیم مطرح می‌تواند سطح فنی من را بالاتر ببرد. تیم خارجی خوب در آمد خوب هم دارد. شنیده‌ام دو تیم برای حضور ما استقبال کرده‌اند.
* مشکل عدم دعوت تیم‌های ایرانی به تورهای خارجی را در کجا می‌بینی؟
- متأسفانه خیلی‌ها از همین داخل کشورمان آمدند گفتند که رکابزنان دوپینگ می‌کنند. واقعاً این جمله را باید گفت «از ماست که بر ماست». از داخل کشور گزارش‌های اشتباه به فدراسیون جهانی می‌دادند که همه دوچرخه سواران ایرانی دوپینگ می‌کنند در حالی که این طور نبود. در یک مسابقه از کل تیم‌ها یک تست می‌گرفتند از ترکیب چند نفره تیم ایران که مقامی هم نیاورده دو سه نفر تست دوپینگ می‌دادند. ما را در خارج کشور دوپینگی می‌شناسند! این در حالی است که برخی کشورها بیشتر و بدتر از ما دوپینگ می‌کنند در حالی که ما نسبت به آنها سالم‌تر رکاب می زنیم. هر جا نام مان را برای شرکت در مسابقه‌ای رد می‌کنند می‌گویند ایرانی‌ها مشکوک به دوپینگ هستند.
- گلایه‌ای که هم تیمی‌های شما و بسیاری از دوچرخه سواران دارند این است که به هیچ مسابقه‌ای نمی‌روند. حضور در تورها و مسابقات را در کسب نتیجه چقدر مؤثر می‌دانید؟
- یک ورزشکار دوچرخه سوار با تمرین عادی و مسابقه داخلی نمی‌تواند به موفقیت برسد. در این فصل، اولین مسابقه ما شرکت در مسابقات قهرمانی آسیای ازبکستان بود. اما رقبا و آنهایی که با آنها رکاب زدیم حداقل ۵ هزار کیلومتر در تورها پا زده بودند و بعد به مسابقات قهرمانی آسیا آمدند. ما هیچ مسابقه تدارکاتی را تا الان نداشتیم. یک مسابقه تدارکاتی برای ما مانند یک دوپینگ مؤثر است. جای خالی مسابقات برای ما بسیار خالی است و این روزها خودش را بیشتر نشان می‌دهد.
- و در پایان...
- من اهل اصفهان هستم. اصفهان ورزشکاران خوبی دارد اما اداره کل از ما حمایت نمی‌کند. ما از روزی که آمده‌ایم وعده‌های الکی به ما می‌دهند. استان همیشه به ورزشکارانش کمترین لطف را دارد. اداره کل بابت موفقیت همین ورزشکاران بودجه و حقوق می‌گیرد! آن وقت به من ورزشکار یک میلیون و نهایتاً یک و نیم می‌دهند و ما هم باید بگوییم دست تان درد نکند! ما چطور با این پول هم ازدواج کنیم و هم خانه بگیریم و هم تجهیزات و وسایل ورزش مان را تهیه کنیم. این پول به کجای زندگی ما برسد، ما مشکل مالی داریم. تنها کسی که در استان ما دلش برای دوچرخه سواری می سوزد و تلاش می‌کند رئیس هیأت دوچرخه سواری استان است.
|
