|
حرمت دوچرخه و دوچرخه سواری را نگه داریم
حاصل کار نمایندگان کاروان ایران در المپیک تا همین الان دو مدال طلا و دو مدال برنز بوده است.دو مدال طلای کیانوش رستمی و سهراب مرادی در وزنه برداری و دو مدال برنز سعید عبدولی و قاسم رضایی.با احتساب اینکه دو طلای بهداد سلیمی را از مشت نماینده شایسته کشورمان درآوردند می توان این ادعا را کرد که حالا دیگر چشم امیدمان به رزمی کاران و آزادکاران گوش شکسته خواهد بود.در بدبینانه ترین حالت ممکن هم کمتر کسی ناکامی فرنگی کاران را متصور می شد.در مورد احسان روزبهانی و احسان حدادی هم به همین شکل.به هرحال همانطور که رییس با سابقه فدراسیون بوکس گفته : همه مجموعه فدراسیون در اختیار یک ورزشکار بوده تا به بزرگترین نمایشگاه ورزشی دنیا – المپیک – برود و نماینده شایسته کشورش لقب بگیرد.حالا هیچیک از آن بایدها نشد.نه سوریان طلا گرفت،نه امید نوروزی،نه قاسم رضایی،نه حبیب اله اخلاقی و نه خیلی از ستاره هایی که برای کسب مدال ۴ سال شبانه روز تلاش کردند و خون جگرها خوردند.
همه اینها را گفتیم تا بدانیم رشته دوچرخه سواری هم کم نگذاشت.قادر میزبانی هم ۴ سال تلاش کرد.میرصمد پورسیدی هم ۳سال به عنوان بهترین رکابزن آسیا مشقت ها کشید و آروین جوان و در عین حال باتجربه هم به همین شکل.در همه این ۴ سال از خانواده هایشان دور بودند و برای اینکه بتوانند شانس پوشیدن پیراهن تیم ملی را در المپیک پیدا کنند از هفت خوان عبور کردند.تا دوچرخه سوار نباشید و در گرمای جوشان کویر یا سرازیری و سربالایی های کوهستانی عرق نریزید نمی توانید درک کنید که ۲۵۰ کیلومتر رکابزدن در جاده یعنی چه.خیلی از خانواده ها وقتی با خودروهای مدل بالای شان مسیر ۳ ساعته تهران – چالوس را زیر باد خنک کولر و صندلی های ماساژی طی می کنند تا دو روز بدن درد می گیرند و استراحت می کند حالا تصور کنید این مسیر را با دوچرخه رکاب بزنید.انصاف محکمه خوبی است.
وقتی تصویر اشک های محمد بنا را در کانال های تلگرامی منتشر کردند و بغض جواد خیابانی را به همراه اشک های عضو کمیته فنی فدراسیون کشتی در برنامه زنده تلویزیونی مشاهده کردیم دلمان برای سرمربی تیم ملی و سه رکابزن کشورمان سوخت.خب اگر قرار بود سوریان با همه افتخارآفرینی هایش در کشتی اول ببازد همان بهتر بود جناب خیابانی که ادعا می کرد در المپیک اگر جای قادر میزبانی بود زمین نمی خورد را به المپیک می فرستادند.دلمان برای مظلومیت محمد بنا سوخت. به خاطر داشتن این عضو کمیته فنی فدراسیون کشتی که به رغم ناکامی بنا در المپیک پابه پای سرمربی تیم ملی اشک ریخت حسادت مان آمد.یکی مثل این کارشناس و یکی هم مثل مجید ناصری کارشناس باسابقه دوچرخه سواری که هنوز سوت آغاز مسابقه دوچرخه سواران المپیکی مان زده نشده به نحوه انتخاب میزبانی و حتی دو رکابزن دیگر ایراد می گیرد و از ریشه کمیته فنی فدراسیون را منکر می شود.
حسادت مان آمد از این همه حس همدلی میان اعضای کمیته فنی و سرمربی ناکام تیم ملی کشتی ایران.شک نداریم به محض رسیدن بنا به خاک ایران او را بازخواست خواهند کرد ولی در فضا و زمان مناسب.فقط مانده ایم آقای جواد خیابانی که شب گذشته مدام می گفت که باید به سرمربی و مسوولان کشتی فرنگی زمان بدهیم تا از خودشان دفاع کنند چرا این زمان و شرایط را برای رشته دوچرخه سواری و کادر فنی اش قائل نشد.مگر بین قادر میزبانی که بیش از بیست سال برای ایران افتخار آفرینی کرده و حمید سوریان یا حبیب اخلاقی تقاوتی وجود دارد.چرا باید برای برد آنها یکی مثل هادی عامل توانا و زبده کارشناس شود که با جملات حماسی اش غیرت و شهامت را چاشنی نمایندگان دوبنده پوش کند و برای رشته دوچرخه سواری هم یک جوان که تازه متوجه شده تایم تریل و جاده دو رشته مجزا هستند؟ قادر میزبانی،احد کاظمی،مهدی سهرابی،حسین عسگری،میرصمد پورسیدی ،آروین گودرزی و … در میادین مختلف بین المللی برای نام ایران کم افتخار آفرینی نکرده اند اما چرا باید کسی نیست که پس از انتخاب پورسیدی به عنوان برترین رکابزن جاده آسیا شعار «خسته نباشید دلاور…خداقوت پهلوان » سر بدهد.چرا؟
از قدیم گفته اند حرمت امامزاده را متولی اش نگه می دارد.اما آیا متولی های رشته دوچرخه سواری حرمت رشته شان را نگه داشته اند.المپیک در حال تمام شدن است و همه کاروان ها در حال برگشت به کشورشان،مهدی سهرابی و علیرضا حقی هنوز در گروه های تلگرامی مشغول زیرسوال بردن نحوه انتخابی ها هستند یا اینکه چرا چایچی سرمربی تیم ملی شده است! برای اینها مهم نیست که در رسانه ملی یک بچه عملکرد رکابزنان را به حالت تمسخر نقد کند یا فلان مجری بگوید من هم اگر جای قادر می رفتم این نتیجه را می گرفتم!مجید ناصری که خودش عضو کمیته فنی فدراسیون دوچرخه سواری است این روزها فقط مانده در برنامه « به خانه برمی گردیم» دوچرخه سواری را نقد کند و به دلایل شخصی و غرض ورزی های بسیار عملکرد رکابزنان را زیر سوال ببرد.انتقاد خوب است و انتقاد کننده محترم ولی قرار نیست بدون اطلاعات برابر تریبون قرار بگیریم و ذهن مخاطب را به بیراهه بکشانیم.مگر در المپیک لندن چه اتفاقی مثبتی افتاد که کسب بهترین نتیجه در تایم تریل توسط قادر میزبانی در این دوره تمجید نشود؟مگر خود این جناب ناصری چه نتیجه ای در پکن گرفت؟مگر مهدی سهرابی در سه دوره ای که به عنوان نماینده المپیک راهی مسابقات شد شخصا از دوچرخه پایین نیامد؟قرار نیست پرده دری کنیم.مگر کسی منکر افتخارآفرینی های علیرضا حقی شده است؟نه او بلکه بزرگتر از او هم باید به سرمربی تیم ملی ایران احترام بگذارد.این بزرگان رشته دوچرخه سواری خود را مشغول بازیهای انتخاباتی و دلخوش به چندتا پست یک دبیر معلوم الحال هیاتی قرار داده اند که در خانواده بزرگ دوچرخه سواری محلی از اعراب ندارد ،کرده اند و غافل شده اند که تریبون های رسانه ملی دست غریبه هایی افتاده که باعث شده اند این رشته و ستاره هایش به سخره گرفته شوند.
المپیک ۲۰۱۶ برزیل هم گذشت و این چهارسال هم سپری شد.اقایان دوچرخه سوار و اعضای محترم خانواده دوچرخه سواری،اصل را رها کرده اید و به حاشیه چسبیده اید که ادامه این روند باعث می شود همین سه سهمیه ای هم که در ریو گرفته شد در دوره بعد از دست برود و رسانه ملی چند تا بچه خردسال را به عنوان کارشناس یا مجری مقابل افکار عمومی قرار بدهد.چرا که هنوز در دل خانواده بزرگ دوچرخه سواری یکدلی و یکدستی وجود ندارد و همه به دنبال منافع شخصی شان هستند.مگر در رشته دوچرخه سواری کم پیشکسوت توانا و کاردان وجود دارد که یک فرد غریبه با این رشته برود از شغل قبلی اش استعفا بدهد و به عنوان ناجی این رشته قدعلم کند.حالا که پرونده المپیک بسته شد و کشور انگلیس در روزهایی که ما مشغول پرسه زدن در شبکه های اجتماعی هستیم ۱۱ مدال ارزشمند المپیک در دوچرخه سواری پیست را ازآن خود کرد، بهتر است کلاه مان را قاضی کنیم و اجازه ندهیم رشته دوچرخه سواری با این همه ورزشکار پر افتخار و پر آوازه نامش در سطح جامعه به گونه ای دیگر برده شود.بیاییم قادر میزبانی،حسین عسگری،احد کاظمی،مهدی سهرابی،علیرضا حقی،میرصمد پورسیدی و خیلی های دیگر را الگویی کنیم برای نسل جوانتر و المپیکی های دوره بعدی.خودمان از خودمان شروع کنیم.والسلام…
حامد قاسمی
|
