|
پرتو آذر: مي خواهم در المپيك شركت كنم
براي نخستين بار نام يك زن دوچرخه سوار در صدر رنكينگ بندي فهرست بهترين دوچرخه سواران زن آسيا قرارگرفت. فرانك پرتوآذر، دوچرخه سوار ٢٧ساله ماده كوهستان كه از سال ٩٣ تا به امروز رتبه نخست تمام مسابقات قهرماني كشور را به نام خود اختصاص داده است، حالا صدرنشين رنكينگ آسيا و ٦٦جهان شده است. دختري كه مي گويد هدفش مدال بازي هاي آسيايي ٢٠١٨ و حضور در المپيك لندن است.
چظور سراغ اين رشته رفتي؟ آن هم به شكل حرفه اي و با ديد قهرماني در ماده كوهستان
همه مردم عموما دوچرخه سواري را درست دارند اما به شكل تفريح به آن نگاه مي كنند. ولي براي من اين رشته شكل ديگري داشت. من هميشه شيفته تجربه كردن و ماجراجويي بودم. دوچرخه سواري آن هم در ماده كوهستان بهترين رشته براي اين حس من بود.
اولين مسابقه اي كه در آن شركت كردي را به خاطر داري؟
من عمران مي خواندم و اصلا برنامه اي براي ورزشكار شدن نداشتم. اما يك بار در مسابقات استاني با حداقل امكانات شركت كردم و سوم شدم. در همان مسابقه بود كه مسوولين هيات استان و مربيان نگاه ويژه اي به من پيدا كردند. وقتي پشتكار و علاقه و آمادگي ام را هم ديدند تصميم گرفتند روي من كار كنند.
با توجه به اينكه بعد گذشت حدود دو دهه از زندگي ات وارد ورزش قهرماني شدي هماهنگي با شيوه جديد زندگي برايت دشوار نبود؟
ورزشكار شدن آن هم به شكل حرفه اي سبك زندگي من را به طور كلي تغيير داد. شايد قبل از آن توجهي به خواب و خوراكم نداشتم. خيلي وقت ها صبح دير بيدار مي شدم اما با ورزش اين مسائل تغيير كرد. تحقيق كردم تا ببينم سبك خواب و خوراك يك ورزشكار چگونه است و سعي كردم الگوبرداري كنم.
در خانواده ورزشكار حرفه اي داريد؟ پدر و مادرتان اهل ورزش هستند؟
ورزشكار حرفه اي نيستند اما كوهنوردي مي كنند.
با توجه به خطرات رشته شما آيا هيچ مقاومتي از سوي خانواده تان وجود نداشت؟
چرا خيلي زياد. به ويژه اول كار كه هيچ دست آوردي تداشتم. خطرات رشته كوهستان هم باعث مي شد نگران باشند. همين كه نمي توانستم مثل سابق در جمع ها باشم مدام مي گفتند مگر دوچرخه سواري چه دارد؟ اما اين حرف ها فقط از جلوي چشمم رد مي شدند. سوار دوچرخه كه بودم مثل دختر ٥ساله اي بودم كه در هر حال تحربه كردن است. كم كم وقتي مدال گرفتن هايم شروع شد ديگر مشوقم هم شدند.
پس خيلي روي روابط فردي تان هم تاثير گذاشت؟
بله روابطم با دوستانم خيلي كم شد. اما دوچرخه اولويت اول من بود و به همين دليل هم هميشه دنبال افرادي بودم كه تشويفم كنند و كنارم باشند.
مهم ترين كمبودهاي موجود در رشته شما چيست؟
مشكل اصلي ما نداشتن پيست استاندارد كوهستان است. پيستي كه بتوانيم به راحتي تكنيك ها را در آن تمرين كنيم تا در ميدان مسابقه تازه با يك منطقه پرش جديد روبرو نشويم. همچنين اگر مسابقات بيشتري باشد كه در آن شركت كنيم توان و تجربه ما را افزايش مي دهد.با تلاش مسوولان این امر اتفاق خواهد افتاد.
بزرگ ترين هدف و آرزويت در اين رشته چيست؟
روزي كه اين رشته را شروع كردم شايد هيچ برنامه خاص و جدي مثل امروز نداشتم. الان اما همه چيز تغيير كرده است. اهدافي كه برايشان برنامه ريزي و زمان بندي مي كنم. يك اينكه مي خواهم در بازي هاي آسيايي جاكارتا شركت كنم و مدال به دست بياورم. همچنين مي خواهم سهميه حضور در المپيك٢٠٢٠ توكيو را هم به عنوان نخستين زن ايراني در رشته دوچرخه سواري كسب كنم.
و چقدر شانس براي خودت در رسيدن به اين آرزوها قائل هستي؟
اين ها اهدافك هستند و برايشان تلاش مي كنم. راه نرفته اي را براي خودم باقي نمي گذارم. جوري تمرين و تلاش مي كنم كه وقتي روي خط استارت قرار گرفتم حسرت هيچ كم كاري را نخورم و وقتي به خط پايان رسيدم بگويم اين تمام من بوده است.
* گفتگو از نيلوفر حامدي
|
